Obiekt ten był
przedstawicielem białej rasy małp barsoomiańskich –
najgroźniejszej i najbardziej przerażającej, zamieszkującej
głębiny Czerwonej Planety. Dlatego też staruszek, znając wielką
siłę i brutalność małpy, wolał upewnić się, że będzie
bezpiecznie związana, zanim podejmie się jej ponownego
wskrzeszenia.
Była to ogromna
istota, mająca około 10 do 15 stóp wysokości, stojąca prosto,
mająca pośredni zestaw ramion czy nóg pomiędzy górnymi a dolnymi
kończynami. Oczy miała blisko siebie, zwykłe, niewystające. Uszy
umieszczone wysoko. Pysk i zęby natomiast przypominały do złudzenia
te afrykańskich goryli.
Gdy powracała jej
świadomość, istota zbadała nas wzrokiem. Kilkukrotnie próbowała
coś powiedzieć, ale wydobyła z siebie tylko jakieś
niewyartykułowane dźwięki.
Gdy tak leżała,
przemówił do niej Ras Thavas: – Jeśli rozumiesz moje słowa,
pokiwaj głową. – Istota pokiwała głową.
– Czy chcesz być
uwolniona z więzów? – zapytał naukowiec.
Osobnik ponownie
pokiwał twierdząco.
– Obawiam się,
że będziesz chciał nas skrzywdzić albo uciec – odpowiedział
Ras.
Małpa wyraźnie
chciała coś wyartykułować, jednak nie mogła długo nic
powiedzieć. Dopiero na koniec wydała z siebie dźwięk, którego
nie można pomylić z niczym innym – zwykłe „nie”.
– Nie chcesz
zrobić nam krzywdy czy próbować uciekać? – staruszek spytał
raz jeszcze.
– Nie –
odpowiedziała małpa. Tym razem powiedziała to wyraźnie.
– Zobaczymy –
odparł Ras Thavas. – Ale pamiętaj, że jeżeli tylko nas
zaatakujesz, to możemy w każdej chwili cię unicestwić.
Małpa pokiwała
znowu głową i z trudem wypowiedziała powoli: – Nie zrobię wam
krzywdy.
Na znak Rasa Thavasa asystenci
rozwiązali istotę, a ta po chwili usiadła. Rozprostowała swoje
kończyny i zeszła z łatwością na podłogę. W przeciwieństwie
do mężczyzny stała prosto na dwóch nogach. Ras wyjaśnił mi
później, że człowiek z połową małpiego mózgu poruszał się
na czworaka w wyniku odwrócenia zachowań po przeniesieniu
malutkiego mózgu małpy do dużej ludzkiej czaszki.
