Coś na Progu prezentuje: Sztuka kradzieży - kradzieże dzieł sztuki!

Zapowiadamy kolejny artykuł, który trafi do drugiego numeru (maj/czerwiec) czasopisma "Coś na progu". Pre-order rusza już w przyszłym tygodniu, w czwartek. 

Zofia Kaleta

Sztuka kradzieży - kradzieże dzieł sztuki!

Alphonse Bertillon posypał ramę obrazu drobno zmielonym grafitem. Trzymając ją ostrożnie przez czystą chusteczkę, przesuwał po brzegu pędzlem z wielbłądziego włosia, aż natrafił na wcześniej wypatrzoną smugę. Odcisk palca, który mógł uratować Paryż.

Był 24 sierpnia 1911 roku, a „Mona Lisę” Leonarda da Vinci, najsłynniejszy obraz świata, wyniesiono z Luwru dwie doby wcześniej. W Paryżu wrzało. Zamknięto drogi dojazdowe do muzeum, postawiono w stan gotowości żandarmerię, wyrywkowo kontrolowano wyjeżdżających z miasta. Specjaliści przestrzegali przed próbą zwrócenia falsyfikatu, gazety próbowały znaleźć winnych wśród władz galerii, a na Moulan Rouge tancerki zaczęły występować jako Gioconda obnażona.

Bertillon, szef Wydziału Identyfikacji Prefektury Policji Paryskiej, musiał pośród tego chaosu odnaleźć płótno o wymiarach 77x53 cm — na tyle niewielkie, że możliwe do upchnięcia w walizce... Ile może być walizek w Paryżu? Ile we Francji? W Europie? Bertillon miał jednak jedną szczególną zaletę, która wyróżniała go spośród innych detektywów; był pionierem daktyloskopii. Posypywanie pyłem śladów rozwinął z teorii szkockiego chirurga, Henry'ego Fauldsa, gdy jego własna metoda, oparta na mierzeniu obwodu głowy i odległości na ciele ludzkim, okazała się fiaskiem.

Wkrótce nabrał też pewności, iż złodziejem jest ktoś z Luwru. Obraz w czasie kradzieży wyjęto z drewnianej ramy, znalezionej następnie w jednym z zaułków muzeum. Teoretycznie mógł ją tam porzucić każdy. Gdy jednak zarządzono podwójną rekonstrukcję wydarzeń, żandarmi ledwo wyłuskali zastępcze płótno z oprawy, podczas gdy pracownikom galerii wyjęcie go zajęło kilkanaście sekund. Akurat tyle czasu, ile miał włamywacz...

CDN.